Robienie porządków, och te obowiązkowe sprzątanie, mawiałeś od małego, gdy rodzice mówili, że masz sprzątać pokój. No i porządkowałeś, na pól gwizdka, co prawda, ale robiłeś, co twoje, jak prawdziwy mężczyzna, który nie ucieka od pewnych postanowień. Po latach doceniasz trud włożony w takie wychowanie… A może nie?
Kogo by nie zapytać, odpowiedzi będą różne. Wiele jest zależne od formy respektowania poleceń wychowawczych. Jeśli był to normalny przymus bez ikry, bez wytłumaczenia, po co to, z jednym uzasadnieniem typu „tak, bo tak”, nie pozostaje nam nic innego, jak stwierdzić: przymus. Jednak, jeśli te polecenia były dobrze zaargumentowane, a ty sprzątając byłeś pewien, że robisz to dla siebie, dla swojej wygody i zdrowia, a nie dla samej czynności (którą wtedy traktowałeś jako karę), to takie podejście teraz może skutkować określeniem: warto było!
To jak zostaliśmy wychowani w tej materii przekłada się też na nasze zachowanie wobec naszych dzieci. Kiedy w porze sprzątania wchodzimy do pokoju dziecka, a tam nic nie jest ułożone, a wala się wszystko, co tylko możliwe: pióra dla dzieci, pędzle dla dzieci, papier kolorowy, pióro do nauki pisania, flamastry, ołówki i długopisy, to może zrozumieć, iż dziecko ma w tym jakiś cel, lub możemy od razu zająć się impulsywnym zwracaniem uwagi, by krzyczeć bez opamiętania.
Jeżeli zaintrygował Cię niniejszy artykuł, to bez wahania kliknij ten odnośnik – to bardzo ważna strona, która opisuje podobną tematykę.
Oczywiście lepsze jest pierwsze rozwiązanie, a chwilę później
Autor: reynermedia
Źródło: http://www.flickr.com
nasze dziecko widząc nasze zdziwienie odpowiada samemu, że robi przemeblowanie, bo tamten design już się mu znudził, i chce pozbirać tw wszystkie pinezki, bo walają się wszędzie, gdyż są tak małe, że aż niewidoczne, warto by było też te wszystkie ołówki pozbierać do jakiegoś pojemnika, bo zawsze brakuje, jak jest potrzebne…
Widzisz, podziw, radość! To już nie zwykłe sprzątanie, zrób to, tamto, wynieś śmieci, a nasza pociecha niczym śnięta ryba robi to wszystko, lecz pojawia się tu jego osobista inicjatywa zmiany swojego własnego świata. warto pochwalić takie zachowanie, jednak nie jakoś z hoorami lecz pokazywać, ze w taki sposób zachowują się ludzie dorośli, to jest fajne i odpowiedzialne, to świadczy o samodzielności i dojrzałości. Dziecko to na pewno uraduje.
